Відэа Менскай урбаністычнай платформы

Сучасныя прасторы і будынкі не гатовыя да таго, каб перажыць узброеныя канфлікты і абараніць ад іх сваіх жыхароў. На лекцыі на прыкладзе гарадоў Палестыны спікерка распавяла, як гараджане і гараджанкі трансфармуюць сваё жыллё дзеля ўласнай бяспекі, такім чынам пераасэнсовываючы само паняцце дома. Дадаванне яшчэ аднаго запаснага ўвахода ў дом праз завулкі, пераўсталёўка гасцёўні і спальні далей ад вуліцы і нападаў, змяншэнне папулярнасці балконаў – невялікія прыклады адаптавання гараджанамі і гараджанкамі свайго жытла пад ваенныя ўмовы. Таксама з лекцыі вы даведаецеся, як звыклыя гарадскія прасторы здабываюць новыя функцыі, дэманструя дзіўную здольнасць змяняцца, каб выжываць.

Пра што яшчэ шла размова на лекцыі — ў запісе сустрэчы.

Праца з месцамі цяжкіх успамінаў і лёсаў — гэта заўсёды дылема для праектантаў і праектантак. Падчас дыскусіі ўдзельніц і удзельнікаў абмеркавалі самакіраванне і нізавы ўдзел у працы з прасторамі з цяжкай гісторыяй, ролю такога ўдзелу і яго вагу. Размаўлялі пра інструменты ўплыву на лёс прастор з цяжкай гісторыяй: камунікатыўныя, адукацыйныя, фармальныя, прафесійныя.

Таксама абмеркавалі канфлікт паміж гарадскім развіццём (пад якім часта маецца на ўвазе забудова) і захаваннем ідэнтычнасці месцаў. Абмяркоўваліся пытанні выбару таго, якія гістарычныя пласты варта рэпрэзентаваць і асвятляць у працэсе мемарыялізацыі месцаў, і тыя этапы, з якіх павінна складацца праца з такімі месцамі.

Падрабязнасці — у запісе сустрэчы.

На фоне эканамічнага крызісу сфера архітэктуры і будавання сутыкаецца з відавочнымі цяжкасцямі. Падчас дыскусіі спікеры і спікеркі абмеркавалі, як заставацца на плаву і працягваць сваю дзейнасць, будучы архітэктарам у Беларусі. Экспертаў і экспертак прыйшлі да высновы, што час нястачы рэсурсаў— гэта час перабудовы каштоўнасцяў, новых падыходаў і аптымізацыі. У такі перыяд патрэбна разуменне ўласнай каштоўнасці і важнасці, пошук рэсурсаў для сябе.

Удзельнікі дыскусіі выказалі думку, што працэсы, якія адбываюцца цяпер у Беларусі, не ўнікальныя, яны адбываліся і адбываюцца па ўсім свеце. Папярэднія крызісы не знішчалі сферу архітэктуры, а хутчэй падштурхоўвалі яе да змен. Удзельнікаў і удзельніц звярнулі ўвагу на тое, што добрыя тэрыторыі ў крызісны час не забудоўваюцца, што захоўвае іх для лепшых часоў і лепшай архітэктуры. Пра што яшчэ казалі спікеры і спікеркі падчас дыскусіі? Глядзіце поўны запіс сустрэчы.

Што сабой уяўляе прафесія архітэктара/архітэктаркі, праектанта/праектанткі ў сучаснай Беларусі і ў свеце ўвогуле? Падчас дыскусіі «РЭАБІЛІТАЦЫЯ ПРАФЕСІІ АРХІТЭКТАРА/АРХІТЭКТАРКІ» удзельнікі і ўдзельніцы абмеркавалі асаблівасці прафесійнай архітэктурнай супольнасці ў Беларусі і ступень яе ўплыву на крызісы, прыняцце рашэнняў. Спікеры і спікеркі падкрэслілі, як важна выходзіць за межы свайго бюро і мець адносіны з калегамі і каляжанкамі, займацца ўтварэннем саміх сябе, каб далей расці. На дыскусіі была таксама паднята тэма аўтарства і развіцця асабістага брэнда архітэктары. Акрамя таго, удзельнікі дыскусіі абмеркавалі сувязь паміж знакамітасцю і адказнасцю за праектныя вырашэнні.

Што цяпер прымушае архітэктара_к заставацца актыўнымі і рабіць новыя праекты — у поўным запісе дыскусіі.

Малыя гарады Беларусі на працягу гадоў сутыкаюцца з фактарамі дэпапуляцыі, нізкага ўзроўня фінансавання і шэрага іншых праблемаў. Але, нягледзячы на сацыяльна-дэмаграфічныя і сістэмныя складанасці, для беларускіх малых гарадоў характэрна ўнікальная жывучасць, і пры гэтым іх гатоўнасць да лічбавізацыі. Гэтыя рысы можна і трэба сумяшчаць для развіцця разумных малых гарадоў. У сваю чаргу, пры фармаванні стратэгіі развіцця малых гарадоў важна грунтавацца на тым, для якіх жыхароў гэта робіцца і як яны жывуць. І пры гэтым даваць свабоду самім гарадам прымаць рашэнні і фармаваць бюджэты.

Гэтыя і іншыя актуальныя пытанні абмеркавалі спікеры і спикерки падчас дыскусіі «Рэабілітацыя прастор малых гарадоў».

У прафесійным асяроддзі ёсць недавер да беларускай архітэктурнай адукацыі, аднак у існуючай сістэме ёсць і свае плюсы. Удзельнікі і ўдзельніцы дыскусіі абмеркавалі, якія функцыі павінен выконваць сучасны ўніверсітэт і якое месца ён займае ў працэсе станаўлення архітэктара/архітэктаркі. Спікеры і спікеркі акрэслілі ролю сучаснага ўніверсітэта ў выкананні наступных задач: навучыць будучага адмыслоўца вучыцца, даць яму «азбуку» будучай прафесіі, сфармаваць прафесійную мараль і прафесійнае бачанне атачальнай рэчаіснасці, забяспечыць сетку прафесійных кантактаў і навыкі камунікацыі з прафесійным асяроддзем, навучыць вольна думаць, эксперыментаваць і адчуваць навакольны свет.

Якія якасці ўніверсітэцкай адукацыі з'яўляюцца вызначальнымі? Якія яшчэ ёсць магчымасці, каб падмацаваць якасць архітэктурнай адукацыі? На гэтыя і іншыя пытанні адказалі спікеры і спікеркі падчас дыскусіі.